Blijvende langetermijneffecten van het Epstein-Barr-virus
Over mij en het Epstein-Barr-virus
Als dat Epstein-Barr-virusS Als de deurbel gaat, kun je dubbel blij zijn. In 2012 raakte het mij echt. Ik werkte toen nog als verpleegassistent in een verpleeghuis voor ernstige zorggevallen met een neiging tot overlijden en ik kon de druppels nauwelijks tegenhouden vanwege de zwakte. De neus liep voortdurend. Mijn ogen traanden en ik kon nauwelijks zien. Ik kon me niet eens herinneren of ik al 20 of 30 druppels Novalgin had gegeven. Dienovereenkomstig moest ik mijn dienst voortdurend onderbreken, behalve dat er niemand was om mij te vervangen. Een ander probleem is de verpleegcrisis.
Een echte griep, dacht ik bij mezelf. In de loop van een carrière als verpleegkundige raak je met veel dingen bezig, dus dat is geen verrassing, maar daarom niet minder vervelend. Norovirus en dergelijke zijn gewoon onderdeel van het bedrijf. De ‘slechte’ toestand vermenigvuldigde zich echter met – wat voelde als – tien keer. Probleem: Een verpleegster heeft echt geen tijd om ziek te zijn. Ik was een van de laatste twee die examen deed; de anderen waren al met ziekteverlof of waren gestopt. Helaas heb ik de trein gemist.
Totdat onze “ter plaatse” dokter Doc B. mij eruit trok, mij naar zijn praktijk bracht en mijn bloed afnam. Het resultaat:
Pfeiffer-klierkoorts
R
! Ik zei: 'Aha. Het is een kinderziekte." Hij zei: "Nee, omdat je het nooit hebt gehad, ben je er nu acuut ziek van." Ik zei: "En nu? Is dat besmettelijk?” Doc B.: “Ja, naar bed.” Toen lag ik daar, dacht na over mijn persoonlijke algemene arbeidsomstandigheden en nam ontslag, ook al gaf ik om de patiënten en moesten ze zelfs worden overgeplaatst. Er was tenslotte niemand meer. Ik zocht vanuit bed naar iets nieuws en na ongeveer zes weken stapte ik over op een andere baan omdat het geld moest blijven komen. Bij de vaste kosten werd geen rekening gehouden met verliezen. Zelfs niet op het gebied van virusziekten.
Op naar kwaliteitsmanagement in een revalidatiekliniek. Deze baan staat er ook niet bepaald om bekend dat hij zenuwachtig is. De wrijving wordt meestal veroorzaakt door de gevechten tussen de beter betaalde artsen. Niet beledigend bedoeld, de grap van de chef-dokter moest gebeuren :-). Ik gunde mezelf simpelweg geen langere afwezigheid (angst voor ziektegeld), ook al verkeerde ik eigenlijk nog niet in dezelfde fysieke conditie. Ik was absoluut uitgeput, gewoon moe, had voortdurend pijn in mijn lichaam, en dat bleef zo lang na de koorts. Een langere rustperiode zou absoluut noodzakelijk zijn geweest en had mij de langetermijneffecten van het Epstein-Barr-virus kunnen besparen. Maar achteraf ben je altijd slimmer!
Waarom ik deze site en mijn blogdagboek beheer:
Op de een of andere manier erger ik me eraan dat er zo’n grote lobby is voor andere virusziekten, vooral het coronavirus SARS-CoV-2 (Covid-19). Aan de andere kant voor de
Epstein-Barr-virus
S
Tot op heden is er geen vaccinatie gevonden en lijken de behandelingsmogelijkheden voor de langetermijneffecten slecht. Niettemin misgun ik de Covid-19-patiënten en alle anderen hun vaccins, maar ik ben even verdrietig dat op het eerste gezicht bijna niemand aandacht besteedt aan de EBV. Hoe zit het met ons?
Als u besmet bent met het Epstein-Barr-virus of last heeft van langdurige gevolgen van de Pfeiffer-klierkoorts, zal de website diepfeifferin.de u helpen met eigen ervaringen en informatie over het onderwerp geven.
Deze inhoud vervangt op geen enkele wijze een bezoek aan de huisarts. Raadpleeg een arts voor een diagnose!
